Verdwaald

We branden de Campervan uit zo warm is de zon al deze morgen. Snel uit bed en eerst even de airco aan voor wat verkoeling, want Peet heeft het een keertje warm. Na wat rommelen in onze Campervan lopen we bij Martine binnen en de babysitter is er al (de moeder van Anthony) alleen mama hoeft niet te werken, dus vandaag geen babysit nodig. We ontbijten met z'n allen en springen dan in de auto, hup hond erbij en op naar de Queen Mary Falls. Als we aankomen en uitstappen worden we overvallen door vliegen, ze zitten overal op je om gek van te worden. Martine zegt, gewoon negeren doe ik ook hoort erbij. Nou mooi is dat, ongemerkt zwaai je met je hand naar de vliegen als een koe met zijn staart. Met veel onbegrip kijk ik naar de diverse mannen die voor hun gezinnetje staan te BBQen en al zwiepend om zich heenslaan naar onze zwarte vrienden (niet verwarren met zwarte piet). We gaan de lange track lopen en Pixie (pitbull in vorm van een chiwawa) loopt los voorop, nadat een poging met de riem onsuccesvol was. Na 100m blaft ze naar andere wandelaars die ons tegemoet komen en overtuigen de mensen dat ze alleen maar van achteren aanvalt, hahahaha. Dan duikt er plotseling een Queensland Wildlife Ranger op uit de bosjes naast het pad en roept "houw ar ju doe-in meet" ik antwoord vriendelijk terug, maar dan komt het. Weet je wel dat je een boete van $100 kunt krijgen als je hier met een hond wandelt, Martine hellup. Martine doet als of haar neus bloed en ze lult zich eruit en we lopen terug naar de auto, doen de hond in de auto ramen open en lopen terug. Al kletsend komen we weer langs de Ranger, Martine legt even uit aan de Ranger dat haar ouders de hond voor een wandeling de heuvel opgelopen zijn. Of hij het gelooft of niet, wij lopen door naar de waterval en stoppen op het uitkijkpunt, welke hoog bovenaan tegen de rotsen gebouwd is. Martine schuifelt schoorvoetend naar de rand en geeft aan dat ze hoogtevrees heeft Petra loop eveneens voorzichtig naar de leuning. Natuurlijk test ik dan even uit of het plateau stevig genoeg is de dames zijn niet blij, nog geen 10 tellen later komen er twee motorrijders bij, waarvan een ook even de stevigheidstest uitvoert en de dames zijn weer niet vrolijk. We lopen naar beneden over een slingerpad in de verzengende hitte, 32*C maar we lopen veel in de schaduw dus is te doen. Beneden aangekomen is het wel een prachtig gezicht een vrij vallende waterval van toch zeker een metertje of 15. We schieten wat foto's en beginnen de tocht naar boven via de andere kant van het water. Pfff, steun, piep, krak en nat van het zweet komen we boven aan bij de auto. Snel in stappen en de airco aan, Martine verteld dat ze ons de Twaalf Rivieren Route wil laten zien. We rijden naar boven, naar beneden, slingeren naar links en naar rechts tot Martine twee rode lampjes ziet op het dashboard, hoe kan dat nou vanmorgen was de tweede tank nog halfvol en nu geeft hij een rood lampje. Moet wel lukken zegt ze, want als we de route gereden hebben tanken we wel in Killarney. Dan komen we na wat bochten werk uit op een T-splitsing en zegt ze  we zijn verdwaalt, maar we rijden niet terug want Killarney is 40km en weet niet of we dat we halen met al de steile stukken. Op de ander borden staat linksaf Boonah 36km en rechtsaf White Swamp 11km de keuze is dus simpel we gaan tanken in White Swamp. Na enkele kilometers bochtenwerk houd het asfalt op en gaat het over in dirtroad wat geen probleem is volgens de chauffeur. We rijden verder en zien weer een bordje White Swamp dus het zal wel niet ver meer zijn en we passeren een Safety Camera park in en aan de andere kant van de weg dezelfde opstelling voor park uit. We rijden verder en vraag of de dames de camera's ook gezien hebben en ik denk dat dit geen doorgaande weg is in verband met de camera opstelling. We overleggen en draaien dan toch maar om en Martine oppert het idee, te stoppen bij het eerste beste huis om de weg te vragen. Zo gezegd zo gedaan en ze vraagt de weg als ze tegen de man zegt ik kom uit Warwick moet hij lachen en zegt dat ze waarschijnlijk een afslag gemist heeft. Wat slim zover waren wij ook, hij adviseert naar Boonah te rijden wat dat is een redelijk vlakke weg. Er zit dus niks anders op en rijden terug maar dan slaat het noodlot toe, net voor we de dirtroad verlaten begint de wagen een onheilspellend knarsend geluid te maken.

Het geluid is oorverdovend en dat weten we, want we rijden al enige tijd met de ramen open, de airco staat namelijk uit in verband met brandstof besparing. De auto word in de schaduw geparkeerd en we inspecteren de banden. Niks te zien we klimmen weer in de wagen en na 100m weer eruit we vermoeden dat er een steentje tussen de remschijf en de remklauw beland is van het het rechter voorwiel. Niks te zien, geen stank, geen extra vreemde groeven, niks maar ook geen service op onze telefoons. Anthony bellen kunnen we dus niet, dus we rijden weer verder met het oorverdovende geluid aan de rechtervoorzijde en stoppen als we weer op de T-splitsing aangekomen zijn. We maken even een rekensom, want van Boonah naar Warwick rijden duurt een uur en dat met deze knarsende auto. We gaan het erop wagen we rijden van hieruit naar Killarney, want er rijden genoeg mensen op deze route om ons te helpen als we toch stil komen te staan. Toch doen we nog even na wat kilometers een check ondanks dat we wel weten dat het een steentje is en we ons zorgen maken om de auto (kosten). Piepend en krakend komen we Killarney binnen rijden en stoppen bij het tankstation en gooien de auto vol. We willen meteen boodschappen doen aan de overzijde van de weg, want dan hoeven we dadelijk in Warwick niet meer te stoppen met die kraak auto. Er word afgerekend en we rijden naar de overkant van de weg met een groot verschil, de auto maakt geen geluid meer!!!!! We doen boodschappen en rijden naar huis. We vertellen het verhaal van de auto aan Anthony en al hoofdschuddend hoort hij het verhaal aan. Gelukkig zijn we heelhuids thuis gekomen en heeft Broc zich als een heer gedragen de gehele weg, we hebben geen kick gehoord.