Japan

 

We lopen eerst het station binnen, voordat we richting het centrum gaan, wat een geweldig mooi gebouw is dit. Het is geheel authentiek, we horen geweldig mooi gezang en gitaarspel rechts vanuit de hoek van de hal. Het is een blonde jongedame die wat dollars bij elkaar probeert te zingen en dat lukt aardig want de akoestiek is geweldig(haar zingen ook). We dwalen door de gangen en lopen het perron op en wat zien we, het is helemaal LEEG, niemand, niks, nada. We schieten wat foto's voor de volgende buslading de grote hal binnen schuifelt. Ko-Ni-Tsi-Wa, heu ook goedendag, het is een lading Japanners die dus letterlijk binnen schuifelt. Ze zijn vriendelijk en poseren graag in onze foto's, als we ook in hun foto's gaan staan zijn ze niet vlolijk. Solly, solly, wij gezien niks, solly(schuifel, schuifel). Ze begrijpen ons Japans niet, komt goed uit want we begrijpen hun Japans ook niet staan we weer kiet. We lopen de trap op en dan word er vanuit de hal The house of the raising son ingezet, zonder na te denken galmt er meer dan een stem door de hal. Onverstoord gaat de deerne door met zingen en ik houd mijn adem in, ondanks dat het niet onaardig klonk kijk ik even om me heen, niemand reageert dus niks aan de hand en loop verder de trap op. Op de galerie aangekomen kijkt de zangeres zonder naam even naar boven, onderzoekend wie het was. We kijken boven nog even rond en lopen dan beneden de shop in. We vinden meer informatie over het huis Olverston, wat Peet ook graag wilde gaan bekijken en nemen een plattegrond mee.

 

Olverston het huis van de familie Theomin. Een huis nagelaten aan de stad Dunedin, door de enige erfgenaam dochter Dorothy (1888-1966) toen ze stierf. Het huis is geen museum, maar echt een familiewoning achtergelaten zoals de familie er in gewoond had. Dat willen we graag zien, bestuderen de plattegrond en zien dat het niet ver is. We lopen het centrum door, het plattegrondje volgend. We komen er snel achter dat op de plattegrond niet aangegeven stond dat het steile wegen naar boven zijn en wel zo steil dat op een gegeven moment het trottoir overgaat in een trap. Het zweet breekt ons uit en ontdoe mezelf van mijn onderhemd in de hoop dat dat minder warm is. Peet heeft lange mouwen aan als onderkledij en neemt mijn hempje in plaats van haar lange mouwen ziet toch niemand. Boven aangekomen kunnen we nog met de 13:00u toer mee, we rekenen af en wachten 10 minuten tot de rondleiding start. De gids roep iedereen bij elkaar en wie staat er weer vooraan, jawel 4 Japanners, de gids legt uit dat ze wel eerst dienen te betalen en ze druipen al schuifelend weer af. Ook hier doet de iPhony haar werk, maar volgens ons is het huis behekst, want geen enkele foto binnen is echt gelukt. De gids leid ons van de ene naar de andere kamer en verteld zeer boeiend hoe de zeer fortuinlijke familie leefde en zelfs al elektriciteit had voor de stad Dunedin überhaupt elektriciteit kreeg. De familie beschikte over 5 bediende en waren zeer bereist en zoals wij een ansichtkaart kopen kocht de familie Theomin schilderijen van waar ze waren geweest. Ook had de heer des huizes een voorliefde voor Japan(heb je ze weer), een complete verzameling wapens, helmen en lanzen staan in de hal tentoongesteld. Verder door het huis schilderijen, kasten, tafels en andere Japanse snuisterijen. Na geruim een uur staan we weer buiten. We hebben honger en hadden onderweg naar boven een Subway gezien, dat wordt ons volgende doel. We hebben een kortere route naar beneden ontdekt en missen hierdoor de Subway en lopen naar de camper en maken daar een broodje.

 

Wat een hitte alle ramen open, even luchten voor we weer gaan rijden. We starten de camper en voor we de stad uit zijn regent het, wat een mazzel hebben we toch weer. We rijden 3 uur door wind en regen en net voor we aankomen trekt het weer open en zit nu weer in het zonnetje te typen. Wat een luxe allemaal.

 

Onderweg kwamen wij ook nog een politiecontrole tegen aan de andere kant, niks aan 't handje. Rijden verder en een 20 km verderop weer politie en ja hoor we moeten stoppen, Jeroen draait raam open en wordt gevraagd om tot 10 te tellen en krijgt op hetzelfde moment een apparaat voor zijn mond, blijkt een alcohol controle, alleen maar koffie op, mogen dus verder rijden.